Afscheid nemen bestaat niet (?)

Ik wil graag nog een laatste keer schrijven, misschien eerder voor mezelf om een groot hoofdstuk van mijn leven af te sluiten en nog even een balans op te maken.. Eerst nog even zeggen dat ik verrast was dat er zoveel mensen mijn blog gelezen hebben en dat er zoveel positieve reacties op kwamen (weliswaar niet rechtstreeks op de blog omdat dat blijkbaar echt moeilijk is voor de meerderheid :p). Ik vond het zelfs een beetje beangstigend dat ik niet zomaar voor mijzelf aan het typen was. Maar ik vond het natuurlijk ook leuk en wil jullie bedanken voor de interesse en ook de mensen die brieven of mails gestuurd hebben (of gebeden hebben, zoals ik hier juist hoor van ons bonneke); Super ! Merci, echt waar. Ik ben blij dat ik nu in België kerstmis heb kunnen vieren met heel mijn familie en dat ik enkele vrienden al gezien heb en vele andere binnenkort. Maar toch wil ik al heel graag terug, en zodra ik tijd vind in het nieuwe jaar ga ik dat dan ook doen! Ik had het niet verwacht, maar woensdagnacht toen ik wakker werd rolden er ineens tranen over mijn wangen.. Toen pas besefte ik dat het echt echt gedaan was. Ik ga nooit meer wakker worden in mijn groot piepend bed, waaraan ik toch al gehecht was. Ik heb op mijn gemak nog eens door het appartement kunnen wandelen en alles proper kunnen achterlaten, want ik was vroeg genoeg opgestaan uit heilige schrik om mijn vliegtuig te missen (na Ornella haar avontuur). Voor de taxi aankwam om 4 uur heb ik mij nog geamuseerd met een afscheidsbriefje: en kheb ook nog een kerstcadeautje achtergelaten: (foto's van Sandra) Ik was natuurlijk veel te vroeg op het vliegveld want de balies waren nog niet eens open. Maar beter zo natuurlijk. Toen het vliegtuig opsteeg was ik echt verdrietig en kheb nog een hele tijd door het raampje zitten staren om 2 uur later door de grijze mist in België neder te dalen. Ik werd met slingers en cadeautjes onthaald, maar het was precies of ik niet eens weggeweest was! Ik was voorbereid op de vraag: "En hoe wast?" maar wat ik eigelijk nog meer heb moeten beantwoorden tot nu toe is "En zijdet al wa gewoon?" Ja dus.. veel te snel. Geef mij maar al een nieuwe uitdaging en wat avontuur. (Vandaag heb ik trouwens al een reisje Berlijn geboekt om een vriendin te gaan bezoeken in januari. Joepie) Ik heb ondertussen nog een hele lijst kunnen bedenken met wist-je-datjes, maar die ga ik jullie besparen. Jullie moeten gewoon zelf maar eens naar Barcelona gaan, als toerist is het zeker de moeite en er is ongelofelijk veel te doen! Ik zal vooral enkele vrienden missen (Daniele, Sandra, Eleonora, Margarida en Federico in het bijzonder), maar zeker ook de onafhankelijkheid, de warmte en de prachtige omgeving, die op den duur vanzelfsprekend worden. Voor de volledigheid kunnen we er natuurlijk een lijstje met dingen die ik niet zal missen aan toevoegen. Iets langer, maar stuk voor stuk futiliteiten uiteraard ;) -"Signaalsterkte: geen signaal"-internet... met voorsprong op de eerste plaats -slapen met oordopjes (mijn vriendjes stonden altijd naast mij op het nachtkastje, snif) -de afvallende kastdeur (mét bijbehorende blauwe tenen) -kapotte wasmachines -defecte liften -complete duisternis bij uitvallende elekriciteit -koude douches -verwarming die niet aan mag wegens te kostelijk -het gasvuur en dito oven + de afwezigheid van een microgolf -verdwijnend eten uit de ijskast -de rondslenterende toeristen -leven zonder fiets (ik heb zaterdag 1,5 uur gefietst en halverwege kon ik al niemeer op het zadel zitten, pijnlijke zaak) -de onbestaande communicatie tussen de 2 universiteiten (hierover ben ik totaal niet te spreken en dat hebben ze in Gent ook al in de mot denk ik) -en niet te vergeten de prachtige Catalaanse tongval :s Even serieus, het was niet allemaal rozegeur en maneschijn, zeker in het begin, maar dat hebben we overleefd en ik ben ook wel een beetje trots dat ik altijd alles kunnen oplossen heb :) Ik heb ook hard moeten werken voor de examens maar ik wist dat er dan ook een welverdiende grote vakantie achterkwam, hoewel ik daar niet echt naar uitkeek. Vooral de laatste weken waren heel intens en ik wou dat ik ze nog eens kon beleven :'( Maar ik ben dankbaar voor de kans die ik gekregen heb (=troostende raad van Ele en Dani)! Ik heb nu een tweede thuis in Barcelona en draag die in mijn hart, en nu gaat het leven thuis weer verder. (zit ik hier alweer bijna te wenen, want khoor net zó een toepasselijk liedje op de radio) "I ain’t lost, just wandering Round my hometown Memories are fresh Round my hometown Ooh the people I’ve met Are the wonders of my world" Meer dan alle toeristen kan ik wel zeggen: "I BCN" ...