Afscheid nemen bestaat niet (?)

Ik wil graag nog een laatste keer schrijven, misschien eerder voor mezelf om een groot hoofdstuk van mijn leven af te sluiten en nog even een balans op te maken.. Eerst nog even zeggen dat ik verrast was dat er zoveel mensen mijn blog gelezen hebben en dat er zoveel positieve reacties op kwamen (weliswaar niet rechtstreeks op de blog omdat dat blijkbaar echt moeilijk is voor de meerderheid :p). Ik vond het zelfs een beetje beangstigend dat ik niet zomaar voor mijzelf aan het typen was. Maar ik vond het natuurlijk ook leuk en wil jullie bedanken voor de interesse en ook de mensen die brieven of mails gestuurd hebben (of gebeden hebben, zoals ik hier juist hoor van ons bonneke); Super ! Merci, echt waar. Ik ben blij dat ik nu in België kerstmis heb kunnen vieren met heel mijn familie en dat ik enkele vrienden al gezien heb en vele andere binnenkort. Maar toch wil ik al heel graag terug, en zodra ik tijd vind in het nieuwe jaar ga ik dat dan ook doen! Ik had het niet verwacht, maar woensdagnacht toen ik wakker werd rolden er ineens tranen over mijn wangen.. Toen pas besefte ik dat het echt echt gedaan was. Ik ga nooit meer wakker worden in mijn groot piepend bed, waaraan ik toch al gehecht was. Ik heb op mijn gemak nog eens door het appartement kunnen wandelen en alles proper kunnen achterlaten, want ik was vroeg genoeg opgestaan uit heilige schrik om mijn vliegtuig te missen (na Ornella haar avontuur). Voor de taxi aankwam om 4 uur heb ik mij nog geamuseerd met een afscheidsbriefje: en kheb ook nog een kerstcadeautje achtergelaten: (foto's van Sandra) Ik was natuurlijk veel te vroeg op het vliegveld want de balies waren nog niet eens open. Maar beter zo natuurlijk. Toen het vliegtuig opsteeg was ik echt verdrietig en kheb nog een hele tijd door het raampje zitten staren om 2 uur later door de grijze mist in België neder te dalen. Ik werd met slingers en cadeautjes onthaald, maar het was precies of ik niet eens weggeweest was! Ik was voorbereid op de vraag: "En hoe wast?" maar wat ik eigelijk nog meer heb moeten beantwoorden tot nu toe is "En zijdet al wa gewoon?" Ja dus.. veel te snel. Geef mij maar al een nieuwe uitdaging en wat avontuur. (Vandaag heb ik trouwens al een reisje Berlijn geboekt om een vriendin te gaan bezoeken in januari. Joepie) Ik heb ondertussen nog een hele lijst kunnen bedenken met wist-je-datjes, maar die ga ik jullie besparen. Jullie moeten gewoon zelf maar eens naar Barcelona gaan, als toerist is het zeker de moeite en er is ongelofelijk veel te doen! Ik zal vooral enkele vrienden missen (Daniele, Sandra, Eleonora, Margarida en Federico in het bijzonder), maar zeker ook de onafhankelijkheid, de warmte en de prachtige omgeving, die op den duur vanzelfsprekend worden. Voor de volledigheid kunnen we er natuurlijk een lijstje met dingen die ik niet zal missen aan toevoegen. Iets langer, maar stuk voor stuk futiliteiten uiteraard ;) -"Signaalsterkte: geen signaal"-internet... met voorsprong op de eerste plaats -slapen met oordopjes (mijn vriendjes stonden altijd naast mij op het nachtkastje, snif) -de afvallende kastdeur (mét bijbehorende blauwe tenen) -kapotte wasmachines -defecte liften -complete duisternis bij uitvallende elekriciteit -koude douches -verwarming die niet aan mag wegens te kostelijk -het gasvuur en dito oven + de afwezigheid van een microgolf -verdwijnend eten uit de ijskast -de rondslenterende toeristen -leven zonder fiets (ik heb zaterdag 1,5 uur gefietst en halverwege kon ik al niemeer op het zadel zitten, pijnlijke zaak) -de onbestaande communicatie tussen de 2 universiteiten (hierover ben ik totaal niet te spreken en dat hebben ze in Gent ook al in de mot denk ik) -en niet te vergeten de prachtige Catalaanse tongval :s Even serieus, het was niet allemaal rozegeur en maneschijn, zeker in het begin, maar dat hebben we overleefd en ik ben ook wel een beetje trots dat ik altijd alles kunnen oplossen heb :) Ik heb ook hard moeten werken voor de examens maar ik wist dat er dan ook een welverdiende grote vakantie achterkwam, hoewel ik daar niet echt naar uitkeek. Vooral de laatste weken waren heel intens en ik wou dat ik ze nog eens kon beleven :'( Maar ik ben dankbaar voor de kans die ik gekregen heb (=troostende raad van Ele en Dani)! Ik heb nu een tweede thuis in Barcelona en draag die in mijn hart, en nu gaat het leven thuis weer verder. (zit ik hier alweer bijna te wenen, want khoor net zó een toepasselijk liedje op de radio) "I ain’t lost, just wandering Round my hometown Memories are fresh Round my hometown Ooh the people I’ve met Are the wonders of my world" Meer dan alle toeristen kan ik wel zeggen: "I BCN" ...

La despedida

Ik dacht de laatste dagjes nog een beetje te relaxen, maar ik ben hele dagen op de been geweest, wat echt nog behoorlijk vermoeiend was. Ik ga het nu dan ook kort houden, vooral wat foto's, want mijn oogjes vallen al toe...

Zaterdag 20/12:
Vandaag ben ik, na afscheid genomen te hebben van Ornella, die morgenvroeg naar Italië vertrekt, naar de beroemde Plaza España gegaan en zo tot aan de voet van Mont Juic, naar het Museo Nacional de Arte de Cataluña. Ik heb geluk dat het weer echt fantastisch is de laatste dagen, want foto's met een stralende zon zijn toch zoveel mooier.

het MNAC

op de voorgrond de magische fontein (die werkt als het donker is) en tussen de 2 rode torens (links) zie je Plaza España

Daarna richting voetbalstadion, waar hopelijk 's avonds geen match gespeeld werd, want dan stond ik er weer voor niets. Maar ik had geluk, want Barça moest op verplaatsing, en ze stapten juist op de bus toen ik toekwam. Ik heb dus Messi en co (weliswaar onduidelijk, want tussen een hoop toeristen, fans en paparazzi) gezien :p. Het stadion, het grootste van Europa trouwens, was ook wel impressionant. Net zoals de binnenkant (perszaal, commentatorkotjes, kleedkamers, museum, enz) FCB=Més que un club!

Daarna ging het weer richting Plaza España, om de magische fontein te zien. Dat was echt de moeite; de fontein danste precies op het ritme van de magistrale muziek in alle mogelijke kleuren.

Zondag 21/12:

's Morgens was ik mij rustig aan het klaarmaken om naar el Forum te gaan, in de veronderstelling dat Ornella al lang weg was, want haar vliegtuig was om half 11. Ineens iets voor 10 raast er een orkaan door het huis, die schreeuwt "Puta!! Ik ga mijn vliegtuig missen!" en dan een dichtslaande deur. De zieligerd heeft 's avonds een ander vliegtuig kunnen betalen...

Het Forum dus, een groot driehoekig modernistisch 'gebouw' aan de dijk.

Dan heb ik samen met Marieke metenenen een wandeling aan de zee gemaakt. Het was niet gepland, maar de verleiding was te groot.

Dan nog een wandeling door het grote stadspark, Parque de la Ciutadella. Op bepaalde plaatsen zag het er een beetje onderkomen uit of stonden de gebouwen in de stellingen en het meer stond droog gedoeme, maar op andere plaatsen een echt pareltje.

Dan voorbij de Arc de Triomf richting het oude stadsgedeelte el Born en de Barrio Gótico met de Corte Ingles (zo noemen de populaire grote supermarkten in Spanje met een stuk of 8 verdiepen, waar ze alles hebben) om nog wat winkeltjes te doen.

Tot slot zijn we nog 'Chocolate con churros' of in het Catalaans 'Xocolate amb xurros' (ik moet het toch ook een beetje educatief houden è) gaan eten. Dat is een typische zoetigheid, die de Spanjaarden eigelijk als ontbijt eten. De churros waren heel lekker, de chocolate iets minder. Van de warme chocolademelk hebben ze hier écht geen verstand (getuigen mijn ouders). Ik heb hem halverwege moeten laten staan, en dat gebeurt mij niet al te vaak, wegens opkomende buikpijn zowaar.

's Avonds ben ik naar school (!) gemoeten omdat het bakske van internet de geest had gegeven op mijn kot. Het was eens iets anders.. Zeer frustrerend, maar het ergste is dat we nu een nieuw bakske hebben, dat veel beter functioneert.. En het is mijn voorlaatste dag!! Om dood te vallen man. Das toch echt nie serieus?

Maandag 22/12:

Vandaag weer een mooie dag om gewoon buiten door te brengen. Ik ben met Sandra naar Hospital San Pau gewandeld, een ziekenhuis uit de 15de eeuw dat nog altijd in gebruik is. Het bestaat uit een groot gebouwencomplex, met kerk en parkjes en al, want de gedachte voor dit ziekenhuis was, dat dit een betere omgeving was voor zieken, als in een muf donker kamertje in een gewoon exemplaar. Voor een ziekenhuis was het wel redelijk verbluffend. Van kunst en architectuur kennen ze hier wel wat!

Sandrita voor het psychiatrische afdelingspaviljoen.

Nog een afscheidszoen voor Barcelona, want na nog een eindje slenteren door Avinguda de Gaudí en een laatste blik op Sagrada Familia terwijl we uitrustten in het park voor de kerk, zit mijn laatste dag erop.

Morgen heel de dag inpakken en Marieke komt nog eten om afscheid te nemen.

(een fotootje voor mezelve. Tzal vreemd zijn als ik hier niet meer elke dag kan voorbijgaan)

Voila, zo is het toch nog laat geworden want foto's uploaden duurt 10 keer zo lang als typen :s Toch nog een voordeel dat ik niet veel foto's meer kan trekken, dan gaat het volgende keer wa rapper. Buenas noches!

Christmastime in Barcelona

Eindelijk vakantie!! :) De examens zijn nog redelijk snel voorbijgegaan aangezien ze maar half zo lang duurden als in Gent. Ik heb zelfs al 5 resultaten teruggekregen en die zijn allemaal wondergoed! Ik hou wel nog bang mijn hartje vast voor informatica, want dat was toch wel übermoeilijk.

Vlak voor dat examen waren we naar een sinterklaasfeest geweest met een Spaanse vriend die Nederlands leert, en er was Belgische chocolade, Lotusspeculaas (speciaal uit Holland besteld) en Belgisch bier (eindelijk!). Ik vind dat we dat in België ook moeten invoeren onder de studenten... wat een verloren traditie! We krijgen wel nog cadeautjes, maar samen liedjes zingen en beloven aan de sint dat je volgend jaar braaf zal zijn, dat kan er niet meer af tegenwoordig. Schande :p

Verder was het eigenlijk allemaal kerstmis wat de klok sloeg. De straten en winkels hingen eind november al overladen vol met kerstverlichting en overal verkopen ze de meest oubollige kerstspulletjes. Niemand heeft hier veel plaats op zijn kleine appartementje, en bijgevolg ook niet voor een grote kerstboom, dus hangen ze alles maar vol met kerstballen, en sneeuwkristallen. En hoe meer overvolle kerststallen en mottige plastieke kerstbomen, hoe meer vreugd. (Wij hebben er ook enen.)

Ik was dus niet bepaald happy met heel deze toestand, en dat werd nog verergerd door het kerstgetsjingeltsjangel uit de jaren stillekes dat nu ineens in de metro door de luidsprekers schalt en door de massa's toeristen, die zich integraal naar de Ramblas en de Barrio Gotico verplaatst hebben om te komen kerstshoppen. Hoe gezellig als je daar dan telkens weer door moet om op school te gaan studeren... Ergerlijk gewoon. (blijkbaar kent mijn computer het woord 'kerstshoppen' niet; hij stelt voor er 'mesthopen' van te maken. Nog geen slecht idee... had ongeveer dezelfde gevoelswaarde voor mij toen) Ik moet wel zeggen dat ik nu mijn examens gedaan zijn, wel vind dat die muziek iets heeft. Zo vredig en onschuldig.

Vorig weekend kwam Tereza naar Barcelona, dat is een Tsjechisch meisje dat een jaar op Erasmus zit in Antwerpen. Haar timing was echt ideaal moet ik zeggen, maar achterafgezien was ik echt blij dat ik even kon ontsnappen aan mijn Teoría del Derecho (dat betekent Recht he). We zijn naar Park Güell gegaan, maar zelfs al was ik er al 2 keer geweest, we zijn er toch in geslaagd te verdwalen.. Ik moet toegeven dat ik echt al bang was in den donker, en ik dacht dat het ging sluiten voor we eruit waren, maar gelukkig hebben we net op tijd de weg teruggevonden.

En ook op woensdagavond was ik 'helaas' weer verplicht om mijn boeken opzij te leggen, want het was kerstfeest op.. mijn kot! Enig protest had niet geholpen. Ik heb er dan maar het beste van gemaakt. Donderdagmorgen betwijfelde ik ten zeerste of ik er inderdaad het beste van gemaakt had :p Gelukkig zijn daar geen foto's van.

De vier meisjes van mijn 'piso de putas' (vlnr: Sandra,Ornella,Katia,ik)

Donderdag dan, dat was echt een fantastische dag. Eerst het examen Recht; de mop van het jaar. We konden er alledrie (de Belgjes) totaaaaal niets van en konden onze theorieën niet bepaald uitleggen in het Spaans. We hadden ons dan ook al lang neergelegd bij een buis. Nu goed, na enkele vragen vroeg die prof aan ons; jullie zijn geen rechtsstudenten zeker? Waarop ik totaal verontwaardigd: Nee, natuurlijk niet! Dan wist die mens blijkbaar genoeg en hij zei dat we mochten meekomen naar zijn bureau. Daar vroeg hij: "Wat denken jullie ervan als ik jullie alledrie een 8 geef?" Wij "eh??" en ik zei zo domgaweg, "euh is da nie wa veel?" en toen zei hij, "Ach, 't is kerstmis he". Fantastisch toch!! We waren nog nie buiten of we hebben heel tkot bij elkaar geroepen. We wisten niet waar we thadden, nie normaal. Ik was zo uitgelaten dat ik mij daarna eens goed heb getrakteerd in de Barrio Gotico tussen de kerstkraampjes op enkele souvenirs en een ijsje (jawel, de laatste dagen is het hier weer om en bij de 15 graden) 's Avonds was het kerstfeest op het appartement van Eleonora, Federico en Margarida. De kerstsfeer was compleet. We hebben volgens Catalaanse traditie eerst "Caga tío" gezongen, wat zoveel betekent als "Schijt, kerel". Tegelijkertijd wordt er met een stok op de cagatío, een boomstam met een gezicht, geslagen, zodat hij 'pakjes zou schijten'. (De avond voor kerstmis, moeten de kinderen eten in zijn mond stoppen, zo een beetje zoals wij een schoen klaarzetten voor sinterklaas). Wij hadden wel geen echte cagatío, maar dus wel pakjes,

elandsoren,

(of -baarden als ze niet goed vastzitten :D)

een kerstboom (ongeveer dezelfde als ons, overduidelijk geen foto waardig), en (veel) eten...

En daar liep het fout. Vooral de reusachtige kom mascarpone waarin we onze cake konden doppen, was niet zo'n geniaal idee. Er waren ook nog cervezas en Lambrusco over... voor de goede verstaander. (Daarom was ik dus gevallen he mama, een glattig wegdek ;) )

Toen was het tijd om te vluchten en zijn we nog een stapje gaan zetten, richting de bekende discotheek Razzmatazz.

Vrijdag bestond begrijpelijkerwijze grotendeels uit slapen want na een paar weken zware examens en 2 feestjes was dat precies toch wel nodig. Het concert dat voor vrijdagavond op het programma stond heb ik jammergenoeg moeten overslaan.

Vanaf vandaag heb ik gepland om nog zoveel mogelijk te bezoeken en afscheid te nemen (wel spijtig dat de meeste erasmussers al voor mij gedaan hadden met de examens en al terug zijn naar hun land, en de 2 Spanjaarden waar ik nog mee weg wou, zijn naar hun familie, ergens ver weg in Spanje) maar daarvan krijgen jullie zo spoedig mogelijk weer bericht, als ik even een gaatje vind in het drukke programma!

Het vallen van de blaadjes

We zijn nu al weer een eind in november en ook hier in Barcelona zijn de straten zich met de eerste dorre bladeren en herfstkleuren aan het vullen. Prachtig om elke morgen in de opkomende stralende zon naar school te wandelen. Het vreemde is wel dat er overal ook al kerstversiering opduikt, en daar heb ik het toch psychologisch wat moeilijk mee, aangezien kerstmis voor mij geassocieerd wordt met sneeuw, kou, kerstmarktjes, glühwein, pannenkoeken, kerstbomen, gezellig binnenzitten bij de haard (of bij de vloerverwarming in mijn geval).. Maar hier komt dat misschien nog, want vanaf morgen gaat het gevoelig frisser worden hebben ze afgeroepen. Iets van een graad of 11. In ieder geval denk ik niet dat ik hier nog regen ga zien deze winter, die tijd is gelukkig voorbij. Ik heb ook gehoord dat er vandaag sneeuw lag in België, dat ik da moet missen seg, voor die ene keer in 5 jaar dat het sneeuwt. Ik hoop dat hij blijft liggen tot ik terugben.
Je weet ondertussen dat de Spanjaarden graag feesten. Ook Halloween werd hier uitgebreid gevierd: overal op straat en in de metro kwam je verklede mensen tegen (in België zouden ze zich generen) en ook Allerheiligen, Tots Sants, is niet bepaald een dag waarop men het kerkhof bezoekt. Het is een grote feestdag, waarop in de familie speciale gebakjes gegeten worden, namelijk Panellets. Ik heb ze samen met mijn ouders bij onze bakkerin gegeten, heel lekker, ze smaken een beetje naar marsepein met amandelnootjes. En overal verkochten ze toen kastanjes, gewoon of gepoft en daarrond alleen al worden er feesten georganiseerd. 2 weken geleden ben ik naar zo'n kastanjefeest, of castañada, geweest op het nieuwe appartement van Eleonora (mijn vroegere kotgenote) en Federico en Margarida. Je zou kunnen denken dat dit toch maar een vreemd feest is, en inderdaad, eigelijk is het ook echt belachelijk om een feest te houden rond gepofte kastanjes maar het was wel een unieke ervaring. Buiten de gewone drank en knabbels waren er dus uiteraard gepofte kastanjes, maar het fijne is dat iedereen in de keuken rond het vuur gedrumd staat om toch zeker de kastanjes niet te vergeten afzetten, en daarna als ze opgegeten worden in de living ontstaat er algauw een dik tapijt 'schellekes' op de vloer. Toen het in de living vol lag, zijn we met onze kastanjes naar het dak getrokken, om wat uit te waaien. Ik was volledig onder de indruk van het zicht dat ze hebben vandaaruit. Vóór hen de skyline langs de zee, rechts montjuic en achter hen tibidabo (Barcelona is bijna volledig omsloten door bergen), en ook oneindig veel lichtjes.
Dit weekend ben ik dan ook weer naar daar gegaan omdat het daar gezellig zitten is. Echt feesten zal er nu niet meer inzitten, want de examens komen eraan (kheb er al 2 ingediend trouwens, dat was een werk dat we moesten schrijven). Nog 7 te gaan! (Aja, vorige keer had ik gezegd dat ze hier 5 vakken hebben per trimester, wel bij de rechtsfaculteit zijn dat er 3. Om toch even de verschrikking voor te stellen, waar ik nu doormoet, van 7 examens op 1,5 week zonder blok. Om nog te zwijgen van de 3000 werkjes en teksten waar ik nog doormoet.)
Ik vrees een beetje dat dit dan ook mijn laatste blogbericht was voor een tijdje, tenzij er nóg iets spannenders als de examens gebeurt. Op 19 december heb ik officieel vakantie hier en dan zal ik jullie melden hoe het verlopen is. Naar die laatste vakantieweek in Barcelona kijk ik nu toch echt wel uit, want mijn mooie erasmusdagen lijken voorbij; als sneeuw voor de zon verdwenen, om het in de passende klimaatstoestand te zeggen.

Mijn thuis

Na het bezoek kwam ik even in een zwart gat terecht, maar dat duurde niet lang als ik besefte hoeveel werk ik de komende weken nog zou hebben (de Spanjaarden hier hebben 5 vakken per trimester, ik heb er 9 :s). Ik had trouwens een tijd geleden gemeld dat ik gestopt was met internationaal recht omdat die cursus echt onhaalbaar was, maar in week 5 ben ik dan toch nog (wegens druk vanuit Gent) aan een andere cursus begonnen, rechtstheorie, en daar moet ik ook nog altijd een paar opdrachten voor inhalen. Dit even voor de volledigheid.

Dus das wel echt spijtig dat ik nu al (3 weken voor de examens) moet afwegen of er 's avonds wordt weggegaan of niet. En ik wil ook nog zoveel andere dingen doen! Ineens lijkt alles zo snel te gaan.
Ik moet ook echt nog meer foto's trekken, vooral van de alledaagse dingen en van de mensen. Vorige week heb ik daarom mijn appartement op de gevoelige plaat vastgelegd:

Ik woon op de derde verdieping. En dit zijn de living en mijn kamer:

En ik kan het toch niet laten om even mee te delen dat het op 7 november (!) aangenaam zonnen was op ons balkon.

Hehe :p

De laatste tijd amuseer ik mij eigenlijk altijd om mijn blog te schrijven. Buiten het feit dat hij altijd mijn opmaak door elkaar klutst bij het publiceren, en de kwaliteit van mijn foto's op de kl.. trekt, is het wel ontspannend. Ik probeer het ook een beetje luchtig te schrijven, zoals ik het zou vertellen; kwestie van dat jullie mijn blog blijven lezen en dat er geen al te saaie dingen opkomen he. (Zoals bijvoorbeeld: ik heb al een drietal weken mijn vingers niet meer verbrand aan het gasvuur.. of nog straffer, deze week ben ik 3 keer in de schoolbibliotheek gaan studeren omdat het daar rustiger is dan thuis... Alhoewel ik die details soms beter wel zou vermelden voor ongeruste familieleden. Wat ik dan weer beter niet zou vertellen, is dat Jochen weeral 'bijna' overvallen is, deze keer werd hij geweldadig aangepakt, maar gelukkig waren zijn vrienden in de buurt én in de meerderheid, en ook dat ik al een paar dagen ziek ben, waarschijnlijk van vermoeidheid)

Bezoek

Het is alweer 2 weken geleden dat mijn ouders hier in Barcelona arriveerden om te kijken wat hun kindje hier zo allemaal uitspookt. Hoog tijd dus om een verslagje te schrijven van deze intense, drukke dagen, die tegelijkertijd als een verademende vakantie aanvoelden. (school was meer een randactiviteit die week)

Zondag 26/10:

Ik was nog niet echt bekomen van mijn geweldige thuiskomst uit Girona en de daaropvolgende eh.. 'homeparty' en daar stonden mijn ouders al onverwacht vroeg om 12 uur zondagmorgen (of -nacht, zo je wil) aan mijn deur. Maar ik was natuurlijk heel blij met het weerzien! Na een kleine rondleiding in het appartement en een Barcelonese croissant, vertrokken we naar Park Güell. We waren er wel alledrie al eens geweest, maar het blijft een indrukwekkend park. Voor mij de mooiste plek van Barcelona. Zalig om rond te lopen, mooi uitzicht, knappe constructies van Gaudi tussen het groen (ze hebben er ook cactussen :D) en veel plaats om uit te rusten in het zonnetje. Ook eind oktober spijtiggenoeg nog hordes toeristen, maar het is dan ook dé publiekstrekker van Barcelona, zoals ook bleek toen we 2 keer een collega van mijn ma tegenkwamen.

Om deze speciale cactussoort te bestuderen vond ik

het blijkbaar nodig om even mijn zonnebril af te zetten :p

Eventjes melden dat de keuze uit de hopen foto's alt maar moeilijker wordt. Misschien dat ik binnenkort eens een groot deel op facebook zet, dan kan iedereen alles zien.

Papa heeft ook zijn best gedaan (een stuk of 500 foto's schat ik). Nu heb ik ineens ook wat kunstzinnigere foto's van Barca, zoals bv:

Maandag 27/10: was er tijd voor een mooie zomerse wandeling langs het strand en door de haven. Daar kon papa zich zoals je ziet geweldig uitleven met zijn fototoestel (tot groot ongenoegen van mama).

Dinsdag 28/10: was een dag zonder mijn aanwezigheid, want ik had heel de dag les en 's avonds was er het verwelkomingsfeestje van mijn kotgenote Katia (die terugkwam uit Brazilië). Ik weet alleen dat het weer heel de dag gegoten heeft en dat mijn ouders een toer met de toeristische bus gemaakt hebben.

Woensdag 29/10:

Vandaag stond een bezoek aan de berg 'Tibidabo', met zijn kathedraal en pretpark en uitzicht op heel Barcelona, op het programma. Ook ik heb vandaag een dagticket voor de toeristische bus en daarmee rijden we tot aan de voet van de berg. Daar wachten we op een gewone bus, waarna we nogmaals overstappen op de Funicular, een soort tram naar boven. Daar was het zodanig koud (en nog altijd aan het regenen sinds de vorige dag dus), dat we eigelijk direct terug naar beneden wouden. Over een anticlimax gesproken.. het hoogste punt was niet bepaald een hoogtepunt! (wat een woordspeling zeg) Maar je moet toegeven, dit heeft toch ook wel iets:

Van het uitzicht over heel Barcelona kwam vanzelfsprekend niets in huis (mooie mist doch), en dan zijn we nog maar een eind verder gereden met de toeristische bus (ideaal als het regent denkt een mens. Je weet wel; "Aan de rechterkant ziet u.. we rijden zodadelijk voorbij.. blablabla.." ma de ramen waren aangedampt!!) Soit, we zijn dus nog afgestapt aan het Palau Reial, ik vermoed dat dat dus een (vroeger?) verblijf van de koning is. Mooie tuinen trouwens.

En de volgende halte was Camp Nou, het voetbalstadion (het grootste van Europa voor meer dan 100 000 supporters) maar daar mochten we niet meer binnen omdat het 10 voor 6 was en de boel sluit om 6 uur. Kdenk dat ik daar dan wel nog eens terug naartoe ga.

's Avonds zijn we (zoals elke dag) gaan eten en daarvoor alleen al mis ik nu het bezoek :)

Donderdag 30/10: was het na een gezellige ochtend gedaan met de vakantie, want om 3 uur vertrokken de mammie en de pappie weer voor een lange tocht huiswaarts. Maar nu kan ik er weer voor 2 maand tegenaan; veel gegeten, enkele souvenirs en veel foldertjes armer en 2 paar nieuwe schoenen rijker!

Gironaaa !

2 weken geleden, op zondag 19 oktober, kwam Joana (een vriendin uit Berlijn die ik deze zomer leren kennen heb op vakantie in Bayern) bij mij toe om een week op mijn gezellige kot te verblijven. Met 2 op mijn kamer was echt te veel, maar gelukkig was dat enkel om te slapen, en thad nog wel iets gezellig. Ik moest natuurlijk elke dag naar school, maar tussendoor hebben we toch zoveel mogelijk samen gedaan. Woensdag overdag had ik geen les en zijn we naar het aquarium geweest (een must voor mij, want volgens de slogan: "If you haven't been here, you haven't been to Barcelona") en dat was wel echt de moeite. Ik heb het normaal nie voor vis en Joana is er zelfs allergisch aan, maar daar zaten echt wel schone beesten in supermoderne aquariums..

's Avonds hebben we een toer gemaakt met de toeristische bus (gratis voor Erasmussers! :p) die heel het jaar door Barcelona rijdt. 't Was wel al frisjes boven in die bus, zonder dak, en ook al wat donker om nog mooie foto's te maken, maar kheb genoten van Barcelona by night, met al die grote chique straten met dure boetieks en restaurants, de scheepjes in de haven, brede avenues en businesshotels, en daartussen de prachtig verlichte huizen van Gaudi. Dan heb je echt het gevoel dat je in een wereldstad zit. En daarna werden we als verrassing met de bus afgezet op een receptie om de avond in schoonheid te eindigen. Mooi mooi. Verder hebben we na de schooluren een beetje gewinkeld, want Joana moest natuurlijk souvenirs kopen, en op zondag en maandag was het weer ook nog zalig om gewoon wat rond te lopen in de Barri Gotic. (Dinsdag was weer gietdag :s)

De zondag daarop kwamen mijn ouders en om het vakantiegevoel niet te verliezen tussen beide bezoeken (en om toch vooral niet te moeten denken aan het schoolwerk dat zich ondertussen opstapelde), ben ik zaterdag naar Girona geweest, oftewel Gerona in het Castiliaans. Ik kan wel zeggen dat dit een van de mooiste steden is waar ik al geweest ben. De stralende zon en zelfs nog hitte eind oktober zaten er ook wel voor iets tussen. Het wandelen op de oneindig lange stadsmuren was het adembenemendste en het zicht op de hele stad deed mij zelfs terugdenken aan onze Italiëreis 2,5 jaar geleden... zucht. De mooie kerken en de duizenden trappen, zonder overdrijven, die ik gedaan heb daar, hadden wat weg van Firenze of Lucca, voor zover ik mij nog herinner. In de namiddag hebben we rondgekuierd op de ambachtelijke marktjes en tussen kraampjes die zowaar een middeleeuws tintje aan het geheel gaven. Allerhand verse kazen, gedroogde worsten, zelfgemaakte confituur, gepofte kastanjes, versgebakken broden.. De geur alleen al! Spijtig da ge da nie kunt rieken op foto. Marieke heeft trouwens de meeste foto's van die dag (vooral 's avonds dan) want mijn batterijen wouden niemeer meewerken. Dus dit zijn al enkele (van de veeeele) sfeerfoto's van overdag:

een gedroogd fruit-kraampje

perfect sfeerbeeld van de dag: Julia, Christina en Toby rusten uit in de zon halverwege de indrukwekkende trappen van een kathedraal.

Zuiderse begroeiing in de tuinen van de kathedraal (ik heb een zwak voor die cactussen!)

En ook voor die typische kleine balkonnetjes. Echt schattig.

En dan nog het water erbij, en het romantische plaatje past perfect! :)

Iedere grote stad heeft hier blijkbaar zijn jaarlijkse feestweek, volgens de legenden, en wij waren in Girona tijdens deze feestweek. 's Avonds hebben we daardoor in de straatjes en op pleintjes nog een stukje van deze feesten van Sant Narcis, de patroonheilige van Girona, kunnen meepikken, voor we de laatste trein naar huis namen.

Tifosi del Napoli

Ik heb mijn blog een beetje verwaarloosd omdat ik geen minuut stilgezeten heb de laatste 2 weken. Goed nieuws dus voor jullie, er valt veeel te vertellen.

Eerst nog even een update over mijn flatgenoten: Eleonora was al weg van 15 oktober, want zij vond het hier wat klein om een heel jaar te blijven (vond ik wel spijtig, maar ik snap het volkomen). Sandra uit Peru is in haar plaats gekomen en das een supertof meisje. Ze praat alleen ongelofelijk vlug. Daniele is eind oktober weggegaan, want die 'logeerde' hier gewoon bij Ornella. En Allesandro is ook eind oktober verhuisd, want Katia is dan teruggekomen uit Brazilië van de vakantie bij haar familie. Katia valt heel goed mee, 't is een lieve (ze bemoedert mij een beetje) en ook belangrijk: ze houdt van een proper appartement :p Het is eens iets anders.

Ik ben toch wel blij met deze veranderingen, want ik had genoeg ondervonden waarom ze de mensen uit Napels "tifosi" noemen (Daniele, Allesandro en Ornella zijn van Napels). Zij zijn er trots op dat ze heel sociaal (lees: luidruchtig) zijn en de hele dag roepen. Allesandro was wel heel lief en maakte altijd lekker eten dus hem mis ik wel een beetje.

Ze vonden het geweldig dat ik graag naar de voetbal kijk en ik moest toch minstens 1 keer eens me hun mee gaan kijken naar een wedstrijd van Napels. Op 18 oktober was het Napels-Juventus en dan ben ik dus mee gaan kijken in een café in de Barri Gotic. Hoewel ik maar een paar spelers kende was het toch tof om zien, want die Italianen zijn toch net iets beter als ons Belgen en er was 90 minuten spektakel. Toen Napels scoorde wist ik toch even nie meer wat er gebeurde, want heel het café begon te roepen en rond te springen en elkaar te omhelzen. Dani, Ale en Orni (zo noemen we elkaar, en ik ben dan logischerwijze weeral Barbie, hoe toevallig) vonden het wel grappig toen ze mij zo verdwaasd zagen zitten. Nog een geluk dat ze gewonnen zijn, want anders hadden ze nog meer afgebroken denk ik.

De week daarop was er bij ons thuis voor de vrienden "una cena". Dit is zowa het hele concept rond hun avondeten, zijnde: eerst hapjes tot een uur of 11, dan eten + dessert en daarbij veeeel wijn. Om een uur of 2 vertrekken ze dan om te gaan 'dansen'.

Ik kwam gelukkig pas thuis om half 12 van Girona (zie volgend bericht), ik was doodmoe en dan moet ge u voorstellen da ge thuiskomt, in uw eigen denkt 'amai er is hier ergens veel lawaai int gebouw, zeker een feestje, ma kzal wel direct in slaap vallen' en dan komt ge aan uw deur "Oh neeee, tis bij ons" De moed zakt in uw schoenen om nog naar binnen te gaan, en terecht, want ze hebben mij daar direct aan tafel meegesleurd, verplicht om dessert mee te eten en daarna het hoofdgerecht in te halen maar kmoet zeggen dat de sfeer er toen ook bij mij begon in te komen. Je zal het wel merken aan de foto's.

Allesandro

Ik, Daniele en Allesandro, de buurman

Siuvia, buurvrouw (vriendin van Allesandro de buurman) nog eens Dani en ik

Ornella, net iets minder flatterend op deze foto
Sandra Het einde van de cena

Ondertussen is er ook nog een verrassingsfeestje gehouden voor de thuiskomst van Katia. Dit werd in een restaurant gevierd met 'pica pica'. Dit is een hele avond kleine hapjes en drank, waar je dan uiteindelijk ook vol van zit. De vrienden van Katia vielen heel goed mee en mijn Italianen waren braaf :) Geslaagd feestje dus.